Gdyby ktoś zapytał się mieszkańca tej wioski, jakim cudem przeżył to, co wydarzyło się tamtego dnia, zapewne nabrałby wody w usta, nie mając pojęcia, jakim cudem uszedł z życiem - udawałby, że nie wie, o co dokładnie się go pyta, że nie pamięta niczego podobnego; wydawać by się mogło, że wstydzi się faktu, że udało mu się przetrwać, jakby żył z przeświadczeniem, że jego życie jest sztucznie przedłużone, że powinien umrzeć tego dnia bez możliwości zobaczenia jutra.
Z frustracją popatrzyłby tej osobie w oczy, trochę zawstydzony swoim zachowaniem i zacząłby mówić, prowadząc wewnętrzną walkę z samym sobą: "Ja... ja nie chciałem wyjść na takiego człowieka, panie. Jestem zwykłym robotnikiem, nie mam nic do ukrycia - nie patrz się na mnie z taką wzgardą w oczach! Nie zjadaj mnie swoim spojrzeniem, które rani mnie niemiłosiernie, drążąc dziury w mym sercu. Zgrzeszyłem, to prawda, ale to nie była moja wina! Sam tego chciałeś - sam do tego dopuściłeś! Dlaczego więc mnie teraz karzesz? Podejdź bliżej, uderz mnie, napluj mi w twarz, byleś tylko zaprzestał tych tortur! Nie wzgardziłem tobą; to ty zaniechałeś wszelkich prób porozumienia, zacząłeś łapczywie chłeptać wszystko do dna, nie zastanawiając się nad konsekwencjami! Czemu więc mnie obwiniasz?! Skończ tę szaradę w tej chwili, w tym momencie, rozejdźmy się w pokoju, a może ujdę z całej tej sytuacji z życiem."
Co stało się ze źródłem? Czy zalało ono całą wioskę tak, jak miało? W końcu był to jego jedyny cel; nie było to winą mieszkańców, że nie zdawali sobie pojęcia z faktu, że jego sensem istnienia był fakt, że prędzej czy później zaleje ono całą wioskę. Musiało jednak do tego dojść - mieszkający tam lud nie mógł oprzeć się przecież zdradliwej naturze źródła, czerpiąc z niego całymi latami, stawiając w końcu wokół niego zabudowania, zakładając rodziny oraz szczęśliwie zaprzyjaźniając się z nim i modląc się do niego, czcząc go niczym nieistniejącego bożka.
Od lat było jednak ono w niebezpieczeństwie; lawiny spadające nieustannie z gór stojących zaraz obok całego miasteczka zasypywały ciągle źródło, dając mieszkańcom nieświadome im zbawienie; ci jednak nie chcieli go zaakceptować i odkopywali je raz po razie, pokolenie po pokoleniu nie wiedząc o tragedii, na jaką się skazywali.
Oczywiście, na przestrzeni wieków pojawiali się śmiałkowie, którzy zgłaszali swój sprzeciw; uważali, że źródło przyniesie im zgubę, że jest to jedynie przebiegły lis, który daje życie w zamian za życie; że w końcu te wszystkie pokolenia, które powstały w pobliżu tego diabła zostaną pogrzebane! Tych jednak nie słuchał nikt, prócz ich rodziny i przyjaciół, więc szybko znikali pośród innych domniemanych filozofów, a świat o nich zapominał, zakopując pamięć o nich pod kolejnymi fałdami ziemi spadającymi z gór.
Nie wiadomo jednak, jak cała sytuacja się skończyła. Pewnego dnia nie było niczego; ani mieszkańców, ani źródła; zniknęli, wyparowali, a wiedzieli o nich jedynie ludzie z pobliskich wiosek. Wkrótce wszystko stało się legendą; historią opowiadaną z pokolenia na pokolenie bez żadnego szczególnego celu. W końcu jednak wyginęli również i ci ludzie, którzy znali tę całą bajkę. Pozostał jednak tylko jeden człowiek; człowiek, który nigdy nie umrze i który zna całą tajemnicę źródła.
